فرض کنید مجاور منزلتان با یک موجود مانند یک جانور مشکل پیدا کرده اید. به کجا باید مراجعه کنید ؟.
بسمه تعالی
چگونه یک کشور را مبتنی بر API ها اداره کنیم.
فرض کنید مجاور منزلتان با یک موجود مانند یک جانور مشکل پیدا کرده اید. به کجا باید مراجعه کنید ؟.
این بستگی دارد که این موجود الان زنده باشد یا نه. وحشی باشد یا اهلی ، پرنده است یا نه . اگر پرنده است ، آیا نوعی از کلاغهاست ؟. اگر به درستی جوابها را کنار هم بگذارید ، مشخص میشود به کجا باید این موردرا گزارش کنید .
روش معمول این است که همه با یکی از دوستانشان تماس میگیرند یا درگیر کاغذ بازیها و معطلیهای تماس با پلیس یا آتش نشانی میگردند.
حال ببینیم دولت سنگاپور چه کرده است . آنها یک APP به نام OnService ایجاد کرده اند که توسط موبایل یا وب یا هر Device دیگر قابل استفاده است. این Application با امکان مشخص کردن محله ها ، پوستهای کنترل ، حتی تعداد و شکل درختان هر منطقه و مجموعه های در حال ساخت و .... امکان ارسال یک گزارش دقیق را نزدیکترین و مرتبط ترین بخش موجود ارسال میدارد و در کنار آن فعالیتهای بخش مربوطه را به اطلاع درخواست کننده میرساند. مثلا درخواست کننده میتواند ببیند که نیروها الان ارسال شده اند .
خوب اینکه فقط Application است و عده ای میپرسند چرا قبلا دولت اینکار را نکرده و دست به چنین اقدامی نزده است ؟.
پیچیدگیهای موجود در دولتها و تعدد بخشها به اضافه Integrate نبودن همه بخشهای دولتها سبب شده داشتن چنین سرویسی سخت یا غیر ممکن گردد.
اینجاست که باید DataBase ها را جدا نمود و هر بخش بتواند فقط تقاضاهای خود را مدیریت کند. این سطح را engagement layer مینامند. این به معنای وجود یک API است برای پخش درخواستها بین بخشها بر اساس ماهیت درخواست .
اینجا دو نوع API وجود دارد . یکی از نوع Private برای تبادل Data بین بخشهای دولتی و یکی به صورت Public برای استفاده توسط مردم و عموم.
اینجاست که نقش سیستمهای مبتنی بر نقشه یا همان GIS ها به همراه موارد دقیق استفاده از API ها به روشنی مشخص میگردد.ظاهرا دولت سنگاپور قصد دارد به زودی با استفاده از مفاهیم Big Data اقدام به Update این سیستم نموده و موارد زیر تری را در اختیار بخشهای دولتی قرار دهد . به عنوان مثال اگر آتش نشانی بتواند درون سیستم و بر اساس نقشه حتی ببیند که یک کنفرانس در مسیر وجود دارد ، شاید بتواند با انتخاب یک مسیر دوم ضمن خدمت رسانی سریع سبب به هم ریختن یک کنفرانس بین امللی نیز نگردد یا شرکت کنندگان را با وحش صدای آژیر و ... درگیر نکند. این یعنی سطح بالای خدمت رسانی دولتی مبتنی بر یک API ساده و قابل ایجاد .
اینطور که پیداست ، قدم بعدی ایجاد یک DataBase Economy برای داشتن یک بستر امن سرمایه گزاری میباشد . با استفاده از این سرویس سرمایه گزار میتواند ببیند تا چه فاصله ای فراوانی و رقیب خواهد داشت و حتی در سطوحی میزان فروش ، مالیات پرداختی و ضرر و زیان هر یک را نیز بررسی کند.
در پایان فقط میتوان ابزار امیدواری نمود که در کشور خودمان ایران هم بتوانیم با تجمیع داده ها چنین سرویسهایی ایجاد نماییم . شایان ذکر است که اندازه و وسعت و جمعیت ایران نسبت به کشوری که به اندازه یکی از شهرکهای نزدیک تهران نیز نمیباشد ، می تواند بسیار قوی تر و با اثر بخشی بیشتر و سوددهی بیشتر پیاده سازی شود. حتی دولت میتواند داده های تحلیلی را به سرمایه گزاران و ... فروخته و کسب درآمد کند.